Το Mataroa ήταν ένα νεοζηλανδέζικο πλοίο – έτος καθέλκυσης 1922- που έμεινε στην Ιστορία για δύο ταξίδια του στη Μεσόγειο. Το ένα, έγινε το καλοκαίρι του 1945 από το λιμάνι της Μασσαλίας στη Χάϊφα της Παλαιστίνης, μεταφέροντας διασωθέντες Εβραίους από τα στρατόπεδα θανάτου των Ναζί. Το άλλο, έγινε λίγο πριν από τα Χριστούγεννα του 1945 από τον Πειραιά με προορισμό το λιμάνι του Τάραντα, στη Νότια Ιταλία, κατάφορτο από νέους – φοιτητές, καλλιτέχνες και επιστήμονες- η πλειοψηφία των οποίων λόγω της αντιστασιακής δράσης ή της πολιτικής και ιδεολογικής τοποθέτησης δεν είχε μέλλον στην Ελλάδα που τραβούσε ολοταχώς για τον εμφύλιο σπαραγμό.
Το ταξίδι του Mataroa από τον Πειραιά στον Τάραντα και από εκεί με τρένο μέσω Ελβετίας για το Παρίσι οργανώθηκε από δύο σπουδαίους φιλέλληνες του Γαλλικού Ινστιτούτου Αθηνών, τον διευθυντή του Οκτάβ Μερλιέ και τον Ροζέ Μιλλιέξ. Το ταξίδι ήταν φυγή, διέξοδος και σωτηρία για δεκάδες Έλληνες νέους κομμουνιστές και αριστερούς. Μεταξύ αυτών, ο Κορνήλιος Καστοριάδης, ο ιστορικός Νίκος Σβορώνος, ο φιλόσοφος Κώστας Αξελός, ο σκηνοθέτης Μάνος Ζαχαρίας, η συγγραφέας Μιμίκα Κρανάκη, ο φιλόσοφος Κώστας Παπαϊωάννου, ο γλύπτης Μέμος Μακρής κα.
Κάπου, σε ένα παλαιότερο κείμενο της δημοσιογράφου Ολγας Σελλά βρήκα το τι σημαίνει Mataroa. Στα πολυνησιακά, σημαίνει: «Η γυναίκα με τα μεγάλα μάτια».
Χρόνια μετά, το Mataroa γίνεται …Gin. «Δράστης», μια παραδοσιακή οικογενειακή επιχείρηση, την Μελισσανίδη Ποτοποιία – Αποσταγματοποιία που έχει την έδρα της στη ΒΙΠΕ Αλμωπίας στην Αριδαία. Το προϊόν της επιχείρησης επιγράφεται ως Mediterranean Dry Gin αλλά στο site της (https://mataroagin.com/) δεν υπάρχει καμία αναφορά στα ταξίδια του πλοίου στη Μεσόγειο του 1945. Η ιστορική μνήμη έχει δώσει τη θέση της σε ένα αφήγημα για τις γεύσεις και τα αρώματα της Μεσογείου με πρωταγωνιστές το χαμομήλι από την Κύπρο, τη χιώτικη Μαστίχα από την Ελλάδα, τα πορτοκάλια της Ισπανίας και πάει λέγοντας.
Γενιά ποτοποιών
Πιθανότατα, ο εμπνευστής του Gin, ο σημερινός ιδιοκτήτης της επιχείρησης Δημήτρης Μελισσανίδης, εκπρόσωπος της τρίτης γενιάς μιας οικογένειας ποτοοιιών που ήρθαν πρόσφυγες από την Μικρά Ασία στα χώματα της Μακεδονίας θα μπορούσε να εξηγήσει το πώς και το γιατί της ιδέας. Στο βιογραφικό του σημείωμα διαβάζω: «Ο Δημήτρης διευθύνει την ποτοποιία Μελισσανίδη από το 2002. Από μικρή ηλικία είχε επιχειρηματικό προσανατολισμό για αυτό σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων στη Θεσσαλονίκη και καταπιάστηκε με διάφορες επιχειρηματικές δράσεις. Στην πορεία, φοίτησε στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο σε ετήσιο εκπαιδευτικό πρόγραμμα για τους οίνους και τα αποστάγματα. Αξίζει να σημειωθεί πως παρακολούθησε workshops στα αποστακτήρια των Befeeter και East London Liquor Company, στο Λονδίνο.
Οι γνώσεις που απέκτησε σε συνδυασμό με την αγάπη για τα αποστάγματα που κληρονόμησε από τον πατέρα του, ήταν αρκετά για να συνεχίσει την παράδοση της ποτοποιίας Μελισσανίδη.
Μιλάει αγγλικά και γαλλικά.
Ο Δημήτρης είναι παντρεμένος και έχει δύο παιδιά».
Όσο για την επιχειρηματική διαδρομή της οικογένειας του η ιστορία έχει ως εξής: «Η ποτοποιία Μελισσανίδη ιδρύθηκε το 1924 και βρίσκεται στην περιοχή της Αλμωπίας, στη Μακεδονία.
Σήμερα, η τρίτη γενιά ποτοποιών εκμεταλλευόμενη τις πολύτιμες γνώσεις, τη μακροχρόνια παράδοση και το σπάνιο μεράκι που κληρονόμησε, σε συνδυασμό με τις σύγχρονες πρακτικές της τεχνολογίας, προσβλέπει στη δημιουργία προϊόντων τα οποία ικανοποιούν τις απαιτήσεις κάθε ουρανίσκου.
Η διαδικασία που ακολουθείται για την παραγωγή των προϊόντων είναι παραδοσιακή, και οι συνταγές μυστικές, οι οποίες εφαρμόζονται από το 1924 έως σήμερα.
Καταλυτικό ρόλο στην ποιότητα των αποσταγμάτων παίζει το φυσικό νερό από τις πηγές του Καϊμακτσαλάν, οι προσεκτικά επιλεγμένες πρώτες ύλες και οι μικροί χάλκινοι άμβυκες στους οποίους πραγματοποιούνται οι αποστάξεις.
Στο portfolio της ποτοποιίας Μελισσανίδη ανήκουν το Ούζο και το Τσίπουρο Αρχοντικό και το Mataroa Mediterranean Dry Gin».
