Το πιο κοντινό city break που μπορεί να κάνει ένας Αθηναίος μετά το lockdown.
Μια καθαρόαιμη βιομηχανική γειτονιά, γεμάτη μνήμες που φωλιάζουν μέχρι σήμερα στις παλιές, ψηλοτάβανες πέτρινες αποθήκες του λιμανιού, επέλεξαν οι Nicolas Bellavance-Lecompte και Quentin Moyse για να ανοίξουν, τον Σεπτέμβριο του 2020, την γκαλερί σύγχρονου ντιζάιν Carwan. Η γκαλερί (που μετεγκαταστάθηκε στον Πειραιά από τη Βηρυτό) στεγάζεται σε μια παλιά εμπορική αποθήκη του 19ου αιώνα. Για όσους παρακολουθούν την urban επικαιρότητα και τα νέα της πόλης, η συγκεκριμένη εξέλιξη δεν προκαλεί έκπληξη. Η γειτονιά πίσω από τις πύλες Ε3 και Ε4 του λιμανιού έχει εδώ και καιρό ανέβει. Γαστρονομικά στέκια και χώροι τέχνης ανοίγουν το ένα μετά το άλλο.
Πώς λέγεται αυτή η γειτονιά; Κάποιοι τη λένε Άγιο Διονύσιο, άλλοι Παπαστράτο (αν όχι ολόκληρη, τουλάχιστον ένα κομμάτι της, αυτό στο οποίο βρίσκονταν τα εργοστάσια της ιστορικής καπνοβιομηχανίας μέχρι και το 2009, οπότε μετακόμισε στον Ασπρόπυργο). Τα ακίνητα της Παπαστράτος (όπου άλλοτε κυριαρχούσε η μυρωδιά του φρέσκου καπνού, που έφτανε μέχρι τα ρουθούνια των περαστικών στους γύρω δρόμους) έχουν πλέον ενταχθεί στο πρότζεκτ Piraeus Port Plaza, με σκοπό να μετατραπούν σε γραφεία εταιρειών, εμπορικά/πολιτιστικά hub κ.λπ. Το συγκεκριμένο πρότζεκτ, μάλιστα, είναι κομμάτι ενός συνολικότερου προγράμματος αστικής ανάπλασης της περιοχής, που θα περιλαμβάνει επέμβαση σε δημόσιους χώρους, δημιουργία αθλητικών εγκαταστάσεων κ.λπ.
Αν στην παραπάνω αναβάθμιση του Παπαστράτου συνυπολογίσει κανείς, μεταξύ άλλων, τη ριζική ανακαίνιση του Πύργου Πειραιά που αναμένεται (κατασκευάστηκε εν μέσω δικτατορίας στα πρότυπα του λονδρέζικου Marble Arch Tower για να στεγάσει καταστήματα, ξενοδοχείο κ.ά., αλλά εν πολλοίς δεν λειτούργησε ποτέ κανονικά), τις κατεδαφίσεις αυθαίρετων κατασκευών στο Μικρολίμανο, τη δημιουργία μετρό (έχουν παραδοθεί τρεις σταθμοί της γραμμής 3 προς Πειραιά, αναμένονται άλλοι τρεις) και τραμ (δεν έχει ξεκινήσει ακόμα η λειτουργία του), συμπεραίνει ότι η πόλη αλλάζει κοστούμι, εκσυγχρονίζεται. Ειδικά όσον αφορά τα ΜΜΜ, όταν ολοκληρωθούν τα έργα, θα καταστήσουν τον Πειραιά πραγματικό συγκοινωνιακό κόμβο, που θα προσεγγίζεται με προαστιακό, μετρό, τραμ, Ηλεκτρικό. Κι όλα αυτά για να μπεις σε ένα πλοίο…
Και όμως, παρά τις προσπάθειες εξωστρέφειας που γίνονται τα τελευταία χρόνια, ο Πειραιάς είναι ακόμα μια εσωστρεφής πόλη. Ή μάλλον, μια πόλη Πειραιωτών, την οποία ελάχιστα γνωρίζουν οι Αθηναίοι. Αν ρωτήσετε έναν Αθηναίο τι είδους μέρος είναι ο Πειραιάς, ελάχιστα θα σας διαφωτίσει. «Λιμάνι», θα σας πει, γιατί από εκεί παίρνει κάθε καλοκαίρι το πλοίο για να πάει στα νησιά. Ποιοι είναι οι όμορφοι δρόμοι, οι ατμοσφαιρικές γειτονιές, τα καλά στέκια, ποια είναι η φυσιογνωμία, το ύφος και τα μυστικά του Πειραιά, λίγοι Αθηναίοι ξέρουν. Χορτασμένη από τον εαυτό της, η Αθήνα σε μεγάλο βαθμό σνομπάρει το λιμάνι της, το θυμάται όταν θέλει να φάει ψαράκι σε καμιά φολκλόρ ταβέρνα ή να πιει καφέ με θέα θάλασσα.
Στην παραπάνω κατηγορία Αθηναίων ανήκα κι εγώ. Δεν είχα ιδέα τι εστί Πειραιάς, γιατί δεν είχα ούτε έναν φίλο ο οποίος να ζούσε ή να έβγαινε εδώ. Και όμως, έτυχε πριν από μερικά χρόνια να μετακομίσω στο Κερατσίνι (δυτικό προάστιο του Πειραιά, που μαζί με τη Δραπετσώνα αποτελούν ενιαίο δήμο). Βρέθηκα κυριολεκτικά σε μια καινούργια, ανεξερεύνητη πόλη, γοητευτική, με τεράστιες αντιφάσεις, που μπορεί να συνδυάσει τα ασυνδύαστα. Ο Πειραιάς είναι βαθιά αστικός και την ίδια στιγμή βαθιά λαϊκός, σεμνότυφος και ταυτόχρονα αθυρόστομος, τη μια θεοσεβούμενος και την άλλη πικάντικος και προκλητικός.
Έχει τύχει να οδηγώ στο λιμάνι ανήμερα της γιορτής του πολιούχου του, Αγίου Σπυρίδωνα (12/12), και ξαφνικά να ακούσω παιάνες της Φιλαρμονικής του δήμου και να βρεθώ φρακαρισμένη μπροστά σε ένα ετερόκλητο πλήθος (κληρικοί με χρυσά άμφια, νέοι με παραδοσιακές φορεσιές, πιστοί), που ακολουθούσε την περιφορά της εικόνας στους δρόμους της πόλης. Στον αντίποδα αυτού του στιγμιότυπου, που παραπέμπει σε έναν Πειραιά που τηρεί με ευλάβεια τις παραδόσεις, έχει τύχει να πηγαίνω στο ταχυδρομείο εννέα το πρωί καθημερινής και να βρεθώ μπροστά σε έναν παρενδυτικό άντρα (τραβεστί, αν θέλετε), με μίνι φούστα και τακούνια, που παραπατώντας ελαφρώς με μια μπίρα στο χέρι φαινόταν ότι ολοκλήρωνε το γλέντι του περασμένου βραδιού. Κανείς δεν του έδινε σημασία, γιατί η εκκεντρικότητα είναι ζωτικό κομμάτι σε μια πόλη-λιμάνι που δεν σκανδαλίζεται όταν η νύχτα εισχωρεί στα χωράφια της ημέρας. Ανάμεσα σε αυτά τα δύο περιστατικά, που εκφράζουν άκρα, παρεμβάλλεται ένας πιο προσιτός Πειραιάς, αυτός της καθημερινότητάς μας, εγκάρδιος και μάγκας, που λατρεύει τις βόλτες, τη θάλασσα και το καλό φαΐ.
Μέσα από τα μάτια των Πειραιωτών
Ιδανικοί για να περιγράψουν αυτόν τον έξω καρδιά Πειραιά είναι οι ίδιοι οι ντόπιοι. Φίλοι Πειραιώτες βοήθησαν στην έρευνα, απαριθμώντας τα μέρη που αγαπούν περισσότερο και –από τον τρόπο που απάντησαν– φάνηκε ότι έχουν αδυναμία στον τόπο τους. Σε αντίθεση με τους Αθηναίους, που πρώτα θα γκρινιάξουν για την Αθήνα και μετά θα την παινέψουν, οι Πειραιώτες καμαρώνουν τον Πειραιά.
Όπως η Κατερίνα, που μεγάλωσε εδώ και θεωρεί ότι «η βόλτα στην Πειραϊκή με τα φωτισμένα απομεινάρια από τα τείχη είναι ανεκτίμητη. Και το χάζεμα στα σπίτια της Καστέλλας. Και το Δημοτικό Θέατρο!». Η Πειραϊκή είναι η παραλιακή συνοικία στη χερσόνησο που ξεπροβάλλει ανάμεσα στο κεντρικό λιμάνι και στον κόλπο της Ζέας και τα Κονώνεια Τείχη της (ο Κόνων ήταν Αθηναίος στρατηγός του 5ου αι. π.Χ.) χρονολογούνται από το 394-391 π.Χ. Η Καστέλλα είναι ο λόφος μεταξύ των κόλπων της Ζέας και του Μικρολίμανου, που έχει ατμόσφαιρα νησιού, φοβερή θέα και σήμα κατατεθέν την εκκλησία του Προφήτη Ηλία. Όσο για το Δημοτικό Θέατρο, πρόκειται για το νεοκλασικό κόσμημα της πόλης, ένα ιστορικό θέατρο που θεμελιώθηκε το 1884. Πριν από μερικά χρόνια, ανακαινίστηκε και πλέον αποτελεί πυρήνα της πολιτιστικής ζωής. Το να δεις μια παράσταση καθισμένος σε κάποιο από τα πορφυρά θεωρεία του είναι εμπειρία.
Για τη Φωτεινή, Πειραιώτισσα που ζει στην Οξφόρδη, ο Πειραιάς αρχίζει και τελειώνει στη θάλασσα. «Παλιότερα, είχα μια γνωστή από την επαρχία που έλεγε ότι δεν μπορούσε να προσανατολιστεί καθόλου. Κατέβαινε τη λεωφόρο Φρεαττύδος, έβρισκε θάλασσα. Κατέβαινε τη Σαχτούρη, έβρισκε πάλι θάλασσα. Πειραϊκή, θάλασσα! Είχε δίκιο, αλλά εγώ δεν έχω χαθεί ποτέ! Θυμάμαι Κυριακή πρωί να κάθομαι για καφέ στην πλατεία Αλεξάνδρας και να βλέπω τους θαλασσόλυκους που βγαίνουν για ιστιοπλοΐα». Η πλατεία Αλεξάνδρας, ανάμεσα στη Ζέα και στην παραλία Βοτσαλάκια, είναι ιδανική για βόλτα και για μαθήματα ιστορίας, αφού εδώ και λίγα χρόνια φιλοξενεί ένα έργο σύγχρονης τέχνης μεγάλης κλίμακας, από ανοξείδωτο χάλυβα («Πυρρίχιο Πέταγμα» του Παναγιώτη Τανιμανίδη), που αποτίνει φόρο τιμής στη γενοκτονία των Ποντίων (οι οποίοι μαζί με τους Μικρασιάτες πρόσφυγες εγκαταστάθηκαν μαζικά στον Πειραιά τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα).
Ο Νίκος, φωτογράφος, που επί χρόνια ερχόταν σαν παράξενος επισκέπτης ψάχνοντας τις φανερές και τις κρυφές ομορφιές του Πειραιά, αποφάσισε πριν από έναν χρόνο να μετακομίσει εδώ. Για εκείνον ο Πειραιάς είναι «ένα σουρεαλιστικό μπέρδεμα εικόνων. Υπερπολυτελή αυτοκίνητα που αγκομαχούν μέχρι να βρουν να παρκάρουν, καφές, σκόρδο, τηγάνι, χταπόδι στα κάρβουνα, αλκοόλ, μουχλιασμένο ξύλο από τα αναξιοποίητα ακίνητα, ιώδιο και ψαρίλα!». Ένα ταξίδι στον χρόνο, «από τους ψαράδες που ξεμπλέκουν τα δίχτυα μέχρι τους μπρατσωμένους παρκαδόρους με τα ολόιδια κουρέματα, μούσια και… βλέμματα».
Τελευταία και καλύτερη η Ελισάβετ, συνταξιούχος εκτελωνίστρια, που δούλευε σαράντα χρόνια στο λιμάνι. Για την Ελισάβετ, Πειραιάς ίσον γαστρονομία: ο Κοσμίδης στη Δραπετσώνα για περιποιημένο χαλβά, τo οβελιστήριο Φώτης («το καλύτερο σουβλατζίδικο της περιοχής») στον ΗΣΑΠ, ο Γιώργος της Στοάς Πολίτου, ένα αρμένικο αλλαντοποιείο της οικογένειας Αβακιάν, όπου τον πρώτο λόγο έχουν οι άνθρωποι και τον δεύτερο το σουτζούκι, ο καβουρμάς και ο μοσχαρίσιος παστουρμάς. Αξίζει να πιάσετε κουβέντα με τον πατέρα Αράμ ή τον γιο Κεβόρκ για την αρμένικη κοινότητα του Πειραιά. Τέλος, εκτιμά πολύ το παντοπωλείο Μανδραγόρας επί της Γούναρη, που ξεκίνησε προ 65ετίας ως μπαχαράδικο και εξελίχθηκε σε γαστρονομικό κόμβο με μεγάλη ποικιλία προϊόντων: ελιές, σύκα, καππαρόφυλλα, παξιμάδι, εκλεκτά τυριά κ.λπ.
Φαγητό, φαγητό, φαγητό
Αξίζει να συνεχίσουμε την περιήγηση στο πνεύμα της Ελισάβετ, κι αυτό γιατί στον Πειραιά ίσως περισσότερο από οτιδήποτε άλλο μπορείς να ευχαριστηθείς φαγητό. Για ψαροφαγία, ανάμεσα στα δεκάδες μαγαζιά που υπάρχουν, θα πρότεινα τέσσερα. Το Varoulko Seaside στο Μικρολίμανο, βραβευμένο με αστέρι Michelin, που φέρει την υπογραφή ενός από τους πιο καταξιωμένους Έλληνες σεφ: του Λευτέρη Λαζάρου. Mενού υψηλών προδιαγραφών. Μαγαζί με λιγότερες περγαμηνές είναι το Υπερωκεάνειον, κοντά στο Χατζηκυριάκειο Ίδρυμα, με πιάτα που μυρίζουν θάλασσα (μπουγιαμπέσα, ψητό αστακό, σουπιές με ταχίνι κ.ά.). Θεσμός είναι η Μαργαρώ, δίπλα στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων, που σερβίρει λίγα, αλλά εκλεκτά ψαρικά (γαρίδες, μπαρμπούνια ή κουτσομούρες, καραβίδες τον χειμώνα, ενίοτε λυθρίνια). Δεόντως εκτιμάται το Καφενείο ο Ριρής, στην Κλεισόβης, το οποίο, αν δεν ήταν επαγγελματικός χώρος εστίασης, θα μπορούσε να είναι η κουζίνα της θείας μου. Μιλάμε για ένα απλό μαγαζί, στο οποίο νιώθεις σαν στο σπίτι σου. Σπεσιαλιτέ τους ο μπακαλιάρος σκορδαλιά, το ψητό χταπόδι, τα μύδια.
Το American House Toast στη 2ας Μεραρχίας μοιάζει με αμερικανικό diner, έχει δερμάτινους καναπέδες και έμβλημα μια ξανθομαλλούσα με τήβενο έτοιμη να καταβροχθίσει ένα μπέργκερ! Άνοιξε το 1972 και όλη η φυσιογνωμία του παραπέμπει σε old school φαστφουντάδικο, που επιβιώνει παρά τις συνθήκες σκληρού γαστρονομικού ανταγωνισμού.
Στον αντίποδα, σύγχρονο, πολύ πιο χιπ, με φανατικό κοινό που εκτιμά τις τεράστιες μερίδες, είναι το Μπαρ Μπεε Κιου στη λεωφόρο Φρεαττύδος, που προσελκύει μπεργκερόφιλους απ’ όλο το Λεκανοπέδιο.
Αν αγαπάτε τις έθνικ γεύσεις, στο Λεχματζούν, στο Πασαλιμάνι, θα βρείτε πικάντικες ανατολίτικες πίτσες, στον Γεωργίτση, κοντά στην πλατεία Πηγάδας, κορυφαίο πιροσκί, στο Rouan Thai στην Τρούμπα (γειτονιά γνωστή για τα πορνεία της, που λειτουργούσαν έως τα τέλη του ’60) ταϊλανδέζικο περιωπής.
Από τα πολλά all-day μαγαζιά για καφέ και θέα, σταθερή αξία είναι ο Ιστιοπλοϊκός στο Μικρολίμανο: βεράντα σας η θάλασσα και αξιοθέατα τα αραγμένα σκάφη. Το Καφέ των Αισθήσεων (ή το Καφέ), στην οδό Κουντουριώτου, έχει σφραγίσει τη νεότητα πολλών Πειραιωτών, οι οποίοι, παρότι πρωτοπάτησαν το πόδι τους αμούστακοι και τώρα τα μαλλιά τους έχουν αρχίσει να γκριζάρουν, δεν το εγκαταλείπουν, γιατί είναι ένα αυθεντικό στέκι. Δίπλα του βρίσκεται το πιο σύγχρονο Reservoir, επίσης παρεΐστικο μαγαζί, στο οποίο συχνά πυκνά οι θαμώνες συσπειρώνονται για ουίσκι και σινεφίλ κουβέντες. Σχετικά νέα άφιξη (δεν έχει κλείσει χρόνο) είναι το μπιστρό Filotimos στην πλαϊνή όψη του Δημοτικού Θεάτρου, ιδανικό για ζεστό ρόφημα (τσάι, καφέ, βιολογική σοκολάτα) ή για παλαιωμένο τσίπουρο με μεζέ.
Κλασικό και αγαπημένο είναι το Paleo, ένα μαγαζί-όαση στη γειτονιά του Παπαστράτου, που θα το εκτιμήσουν οι οινόφιλοι, και ακριβώς δίπλα το Bon Bon Fait Maison, για ποιοτικά παγωτά και γλυκά που παντρεύουν τις εγχώριες πρώτες ύλες με τις γαλλικές τεχνικές. Προσωπική αδυναμία έχω στο Καφενίοτε, κάτω από τον Προφήτη Ηλία, ένα καταφύγιο για τις δύσκολες ηλιόλουστες μέρες, όταν όλα τα παραλιακά μαγαζιά είναι γεμάτα και μόνο εδώ μπορείς να βρεις μια καρέκλα για να απολαύσεις ρακή, κρητικό απάκι, πολίτικο σαγανάκι, κι αν τα κέφια είναι ανεβασμένα, και καμιά ρεμπέτικη, παραδοσιακή ή μπλουζ μουσική βραδιά.
Μπουζούκι και ποδήλατο
Αρκετά με το φαΐ, τον καφέ και το ποτό. Τα μαγαζιά σε παρασέρνουν, επειδή είναι πολλά και παντού, όμως, αν περιοριστείς σε αυτά, χάνεις ένα μεγάλο κομμάτι της ψυχής του Πειραιά, το οποίο μπορείς να αντιληφθείς μόνο περπατώντας. Μία από τις πιο διασκεδαστικές ασχολίες είναι να παρατηρώ την πόλη. Και να γουρλώνω τα μάτια. Με το μαγαζί-«Μέκκα» παλιών ηλεκτρονικών συσκευών κοντά στο Πασαλιμάνι, όπου πήγα το παλιό Sanyo πικάπ της μαμάς μου για επιδιόρθωση και βρέθηκα ανάμεσα σε νεολιθικές τηλεοράσεις και ραδιοφωνάκια της εποχής των πρωτόπλαστων. Με τα παλιά εργοστάσια και τις βιοτεχνίες Κερατσινίου-Δραπετσώνας που έχουν σταματήσει να λειτουργούν, χωρίς κανείς να έχει μπει στον κόπο να αφαιρέσει τη μαρκίζα τους. Με τους εκθεσιακούς χώρους και τις γκαλερί (πλην της νεοαφιχθείσας Carwan, σημειώστε και τα EΝΙΑ/ΔΛ, Rodeo, The Intermission) που έχουν ξεφυτρώσει σε δρόμους όπου έρχονταν –και ακόμα έρχονται– όσοι εργάζονταν στα εργοστάσια αυτής της βιομηχανικής περιοχής.
Η λίστα με τις μικρές και μεγάλες συγκινήσεις που μου έχει χαρίσει ο Πειραιάς δεν τελειώνει. Το να περπατάω στην οδό Νεωρίων και να πέφτω πάνω στο οργανοποιείο Neorion, όπου οι τεχνίτες του ξύλου, του περναμπούκο και του red wood κατασκευάζουν μπουζούκια, κιθάρες, μπαγλαμάδες, τιμώντας έτσι τη ρεμπέτικη μουσική που άνθησε πριν από δεκαετίες στην πόλη. Το να ανεβαίνω στο παπάκι ενός φίλου και να κάνουμε παραθαλάσσια βόλτα με μηχανή από την πύλη Ε2 μέχρι την Ε9, διασχίζοντας τις εσωτερικές θύρες του λιμανιού (εμπειρία που πιστεύω ότι θα απογειωθεί εάν την κάνετε με ποδήλατο). Το να βγαίνω από ταινία στον κινηματογράφο Ζέα, να ρίχνω πρώτα μια ματιά στα αραγμένα ιστιοπλοϊκά της ομώνυμης μαρίνας που λικνίζονται στο νερό σαν φύλλα και μετά να επιστρέφω στο αυτοκίνητό μου περνώντας μπροστά από το 2.300 ετών αρχαίο θέατρο της Ζέας (σε ποια άλλη πόλη μπορείς να ζήσεις κάτι τέτοιο;). Ό,τι όμως και να σας πω εγώ ή οποιοσδήποτε άλλος, δεν έχει και τόση σημασία, γιατί ο Πειραιάς, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, είναι βίωμα. Πρέπει να τον περπατήσετε, να τον αφουγκραστείτε, να χρησιμοποιήσετε το ένστικτο και τις αισθήσεις σας για να τον καταλάβετε.
ΔΥΟ (ΜΕΓΑΛΕΣ) ΒΟΛΤΕΣ – ΛΙΜΑΝΙ ΚΑΙ ΠΑΣΑΛΙΜΑΝΙ
Ξεκινήστε από –τη γνωστή και μη εξαιρετέα– οδό Πολυδεύκους, όπου έχουν ανοίξει οι γκαλερί και τα γαστροστέκια, συνεχίστε προς τη Γούναρη και τα γύρω στενά με τα μπαχαράδικα και τα αλλαντοπωλεία (εδώ θα δείτε εικόνες από τον γνήσιο βαρύ Πειραιά), βγείτε παραλιακά προς Ε9 περνώντας και από τον Άγιο Σπυρίδωνα, κατευθυνθείτε προς Χατζηκυριάκειο για ψαρομεζέδες στις ταβέρνες και ολοκληρώστε την περατζάδα στην Πειραϊκή σκανάροντας με το βλέμμα σας τα βραχάκια, μήπως δείτε κανέναν… τρελό να κάνει ηλιοθεραπεία (συμβαίνει). Ή αρχίστε την περιήγησή σας από τον Προφήτη Ηλία στην Καστέλλα, κατηφορίστε προς Μικρολίμανο για να χαζέψετε τα ιστιοπλοϊκά, συνεχίστε προς Βοτσαλάκια και Πασαλιμάνι, θαυμάζοντας στη διαδρομή τα παλιά πειραιώτικα αρχοντικά, και μέσω Χ. Τρικούπη ρίξτε άγκυρα στον Άγιο Νικόλαο των Υδραίων, τον προστάτη των ναυτικών και της θάλασσας, που είναι η αρχή και το τέλος του Πειραιά.
ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ – Η ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ ΣΤΑΣΗ
Ο Πειραιάς έχει πολλή φασαρία, γι’ αυτό δείτε την επίσκεψη στο Αρχαιολογικό Μουσείο σαν μια ευκαιρία να αποφορτιστείτε από τους ήχους της πόλης. Ειδικά αν πάτε καθημερινή, θα είστε σχεδόν μόνοι. Παρότι δεν είναι πολύ μεγάλο, το Αρχαιολογικό Μουσείο Πειραιά φιλοξενεί εντυπωσιακά εκθέματα, όπως είναι το ναόσχημο επιτύμβιο μνημείο του Νικηράτου και του γιου του, Πολυξένου (μετοίκων από την Ίστρο της Μαύρης Θάλασσας), πιθανώς εμπνευσμένο από το επικό Μαυσωλείο της Αλικαρνασσού. Πολύ ενδιαφέρουσες είναι και οι δύο αίθουσες του πρώτου ορόφου, με τα χάλκινα γλυπτά (Απόλλωνας, Άρτεμις, Αθηνά κ.λπ.) που βρέθηκαν το 1959 στη διασταύρωση των οδών Βασιλέως Γεωργίου και Φίλωνος, σε αποθήκη του αρχαίου λιμανιού, στην οποία είχαν τοποθετηθεί από την εποχή της πολιορκίας του Πειραιά από τον Σύλλα, το 86 π.Χ. Μη φύγετε από το μουσείο προτού βγείτε στον αύλειο χώρο, στον οποίο θα αντικρίσετε, αγκαλιασμένα από πολυκατοικίες, τα ερείπια του αρχαίου θεάτρου της Ζέας (2ος αι. π.Χ.).
- Χαριλάου Τρικούπη 31, τηλ. 210-4521598, Ανοιχτά Τετάρτη-Δευτέρα 08:00-15:30
INFO
- Χαλβάς Κοσμίδης: Αγίου Δημητρίου 1, τηλ. 210-4616478
- Οβελιστήριο Φώτης: Λουδοβίκου 20, τηλ. 210-4173835
- «Ο Γιώργος» Αβακιάν: Δημ. Γούναρη 21, τηλ. 210-4122604
- Μανδραγόρας: Δημ. Γούναρη 16, τηλ. 210-4172961
- Varoulko Seaside: Ακτή Κουμουνδούρου 54, τηλ. 210-5228400
- Υπερωκεάνειον: Μαρίας Χατζηκυριακού 48, τηλ. 210-4180030
- Μαργαρώ: Λεωφ. Χατζηκυριακού 126, τηλ. 210-4514226
- Καφενείο ο Ριρής: Κλεισόβης 127, τηλ. 6946-306192
- AmericanHouseToast: 2ας Μεραρχίας 29, τηλ. 210-4296276
- Μπαρ Μπεε Κιου: Λ. Φρεαττύδος 13, τηλ. 210-4518129
- Λεχματζούν: Ακτή Μουτσοπούλου 9, τηλ. 210-4136425
- Γεωργίτσης: Αντ. Θεοχάρη 32 & Μαυροκορδάτου 54, τηλ. 210-4526475
- Rouan Thai: Νοταρά 131, τηλ. 210-4294494
- Ιστιοπλοϊκός: Ακτή Μικρολίμανου, τηλ. 210-4134084
- Το Καφέ των Αισθήσεων: Κουντουριώτου 164, τηλ. 210-4220672
- Reservoir: Κουντουριώτου 164, τηλ. 210-4226906
- Filotimos: Αγίου Κωνσταντίνου 2, τηλ. 210-4100650
- Καφενίοτε: Λεωφ. Βασιλέως Γεωργίου Β΄ 18, τηλ. 210-4100049
- Paleo Wine Store: Πολυδεύκους 39, τηλ. 210-4125204
- Bon Bon Fait Maison: Πολυδεύκους 39, τηλ. 210-4117999
- Gallery Rodeo: Πολυδεύκους 41, τηλ. 210-4123977
- Carwan Gallery: Πολυδεύκους 39, τηλ. 210-4114536
- The Intermission: Πολυδεύκους 37Α, τηλ. 210-4131504
- EΝΙΑ Gallery: Μεσολογγίου 55 / ΔΛ Gallery, Μεσολογγίου 55Α, τηλ. 210-4619700
- Οργανοποιείο Neorio: Νεωρίων 27, τηλ. 210-4223056
- Zea Digital Cinema: Χαριλάου Τρικούπη 39
