Σε ταξίδι που πραγματοποίησε πρόσφατα το www.ellinikiaktoploia.net στις μικρές Κυκλάδες και την Αμοργό, είχε την χαρά και την τιμή να συναντήσει και να συνομιλήσει από κοντά με τον πλοίαρχο του θρυλικού Σκοπελίτη, cpt Γιάννη Φωστιέρη ο οποίος αναφέρθηκε στα προβλήματα και στην καθημερινότητα που βιώνουν οι κάτοικοι των πανέμορφων αυτών νησιών των Κυκλάδων.
Kαπετάνιε ξεκινώντας την κουβέντα μας, θα θέλαμε να μας πεις δυο λόγια για σένα ….
Τι να σας πω παιδιά, εγώ να μιλήσω για μένα, δεν μπορώ εγώ να μιλήσω για τον εαυτό μου…
Πες μας για τις συνθήκες που επικρατούν στα νησιά αυτά, για τις δυσκολίες που υπάρχουν…
Κοιτάξτε να δείτε, η ακτοπλοΐα χωρίζεται σε δυο κομμάτια για μένα, στην ακτοπλοΐα <<φιλέτο>> και στην άγονη, αυτήν που κάνουμε εμείς εδώ. Στην πρώτη κατηγορία τα πράγματα είναι διαφορετικά, είναι κάπως <<τυποποιημένα>>, εδώ στην άγονη πρέπει να έχεις ζήσει κάποια πράγματα, να τα έχεις βιώσει όπως εγώ, όταν ο πατέρας μου χρειαζόταν οξυγόνο και ήταν τρία χρόνια στο κρεβάτι και ήταν ανάγκη να του πάνε το οξυγόνο, το << φάρμακο>>. Αν δεν το έχεις νοιώσει στο πετσί σου δεν μπορείς να το αποδώσεις, πρέπει να τον έχεις μέσα σου τον <<πόνο>> της άγονης. Εδώ εμείς κάνουμε τα πάντα, από την μπαμπακόπιτα που θα πάμε για να ταΐσουν οι άνθρωποι τα ζώα τους, μέχρι τον μανάβη, τον φούρναρη, κάνουμε τα πάντα. Το φάρμακο εγώ πρέπει να το πάω, όπως και να έχει. Κι αν δεν <<πιάσω>> θα πολεμήσω να πάω κοντά, να πετάξω την σακούλα με το φάρμακο, γιατί αυτό το φάρμακο κάποιος το έχει ανάγκη. Θα το πετάξω κι ας πάει και στην άμμο, να το πάρει ο γέροντας. Θα παλέψεις, να <<πιάσεις>> έστω και για έναν άνθρωπο. Πρέπει να το δέσεις γιατί μπορεί να μείνει αυτός ο άνθρωπος εκεί, δυο και τρεις ημέρες. Τον ρωτάς αν έχει λεφτά να φάει, να πληρώσει το ξενοδοχείο? Προσπαθούμε παιδιά, το παλεύουμε να βοηθάμε τον κόσμο κι εμείς και τα παιδιά τα νέα εδώ, οι καπεταναίοι. Τόσο ο καπεταν Ηλίας όσο κι ο καπεταν Δημήτρης, ( να σημειώσουμε εδώ ότι κατά την διάρκεια της κουβέντας μας με τον καπτα Γιάννη, στην παρέα προστέθηκαν οι δυο πλοίαρχοι του Blue Star Naxos, το οποίο κάθε Σάββατο διανυκτερεύει στα Κατάπολα. Είναι δυο οι πλοίαρχοι λόγω της άγονης γραμμής, ο cpt Ηλίας Βερβενιώτης κι ο cpt.Δημήτρης Ντεντοπουλος), αλλά και όλοι οι καπεταναίοι που είναι κατά περιόδους στην γραμμή με μεγαλύτερα σε μέγεθος πλοία από τον Σκοπελίτη, δίνουν τον δικό τους αγώνα κάθε μέρα για να εξυπηρετήσουν τα νησιά αυτά. Έχουμε καλή συνεργασία, προσπαθούμε να δώσουμε όλοι μαζί το καλύτερο δυνατό για τον κόσμο. Σε αυτά τα νησιά προσπαθούν κι αυτοί από την πλευρά τους να δώσουν το κάτι παραπάνω, γιατί η καθημερινότητα είναι αυτή που σε κάνει να δένεσαι με τον κόσμο και έχουν δεθεί κι αυτοί με τους κατοίκους των νησιών αυτών.
Καπετάνιε κάποια στιγμή ακούστηκε κάτι σαν φήμη, κάτι που ποτέ δεν δηλώθηκε επίσημα ό,τι η τρόικα ζήτησε να εκκενωθούν τα μικρά νησιά με λίγους κατοίκους, έχεις να δηλώσεις κάτι πάνω σε αυτό το θέμα? Συμπληρώνοντας το ερώτημα, πως βλέπεις γενικά τα πράγματα από τη δική σου σκοπιά με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας?
Κοιτάξτε να δείτε παιδιά, αν ισχύει κάτι τέτοιο εγώ ένα έχω να τους πω, είμαι εδώ και τους περιμένω να έρθουν να με βγάλουν από το σπίτι που έφτιαξε ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου, που ζήσαμε η μανά μου, εγώ κι ο αδελφός μου. Να έρθουν να με βγάλουνε, όσο για το αν θα επιβιώσουμε ένα πράγμα θα σας πω, αν φερθούμε σαν Έλληνες θα τα καταφέρουμε, όπως τα καταφέραμε και παλιότερα. Αυτά τα νησιά επέζησαν στην κατοχή από τα καΐκια, εμείς εδώ έχουμε μεταφορικά μέσα, έχουμε θάλασσα, έχουμε κι ένα κομμάτι στεριά. Με ψάρια και χόρτα με αυτά θα ζήσουμε, όπως ζήσαμε και τότε και δεν θα ξέρουν και πως ζούμε, το ίδιο θα κάνουμε και τώρα αν χρειαστεί. Ένα πράγμα μόνο χρειάζεται, να <<ξυπνήσει>> λίγο η νέα γενιά, γιατί έχουν καταφέρει να μπουν στο μυαλό της και να την <<κοιμίσουν>> , έχουν κάνει τα παιδιά ζαμανφουτίστες. Αν μας δώσουν το έναυσμα οι νέοι, εμείς θα ακολουθήσουμε και θα την ξανακτίσουμε την Ελλάδα.
Καπετάνιε, ήσουν από την αρχή εδώ στον Σκοπελίτη?
Όχι, άκου να δεις πως έγινε. Εγώ τελείωσα το 1981 την Σύρο, μπάρκαρα σε γκαζάδικα του Μαυρακακη από το 1982 μέχρι το 1990. Καλά ήταν, πληρωνόμασταν καλά εκείνη την εποχή. Οι επικοινωνίες ήταν δύσκολες δεν υπήρχαν δορυφορικά και τέτοια πράγματα, μόνο ο ασύρματος. Όποτε έπιανε ο ασύρματος κοιτάζαμε να επικοινωνήσουμε όλοι μας, ο ασύρματος ήταν πίσω από την γέφυρα και ακούγαμε τα πάντα. Μου έχουν αποτυπωθεί στο μυαλό, κάποια πράγματα χαρακτηριστικά. Είχαμε φύγει από τις Αζόρες για Αμερική, θέλαμε δέκα μέρες να πάμε και δέκα να γυρίσουμε. Ήταν ένας μηχανικός από το πλοίο, καλός φίλος… Του λέει η γυναίκα του ό,τι το παιδί δεν είναι καλά. Τι έχει το παιδί? Έχει σαράντα πυρετό, θα πάμε στο Παίδων να το δούνε. Ο ασύρματος πότε θα έπιανε ξανά… σε τέσσερις, σε πέντε ημέρες? Άντε τώρα, έβλεπα αυτόν τον άνθρωπο και ήταν άλλα ντι άλλων να μην ξέρει τίποτα για το παιδί του, που ήταν στην Αθήνα. Έτσι και λέω τότε, άντε τώρα εγώ να παντρευτώ να είναι το παιδί μου στο Κουφονήσι….. Τότε ήταν το τηλέφωνο με το μανιατό, έπρεπε να πάω στο λιμάνι να πάρω στο κεντρικό τηλεφωνείο, να πάει η τηλεφωνήτρια να ειδοποιήσει την μάνα μου και μετά από είκοσι λεπτά να ξαναπάρω. Λέω φαντάσου, να κάνω εγώ ένα παιδί, να είναι στο Κουφονήσι που είχε τότε έναν αγροτικό γιατρό για όλα αυτά τα νησάκια και να αρρωστήσει το παιδί μου. Να κάνω ένα με ενάμισι μήνα να πιάσω λιμάνι και να πάρω στο τηλεφωνείο, να πολεμώ να δω τι κάνει το παιδί μου και είπα τότε, οτι αν αποφασίσω να κάνω οικογένεια, νέτα. Μετά γύρισα στο Κουφονήσι κι έκανα ένα με ενάμισι χρόνο, τον ψαρά. Κάποια στιγμή πήρε ο καπτά Μήτσος ο Σκοπελίτης τηλέφωνο τον πάτερα μου, ήταν πολύ φίλοι… Ο καπτά Μήτσος γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Κουφονήσι, το 1958 έφυγε από το Κουφονήσι, πήρε που λέτε τον πάτερα μου και του είπε ότι ο Γιάννης ο γιος του καπτά Μήτσου, δεν είχε καπετάνιο για το βαπόρι. Του λέω, άσε με ρε πατέρα μια χαρά είμαι εδώ. Μου ξανά λέει ρε συ Γιάννη έχει πρόβλημα, ήταν να πάει και Πειραιά το βαπόρι τότε, για τον παλιό Σκοπελίτη μιλάμε τώρα… Εγώ με τίποτε δεν ήθελα να πάω και γυρίζει και μου λέει, θεός συγχωρέστον. Άκου να σου πω, δεν θα χαλάσουμε τις καρδιές μας με τον καπτά Μήτσο, πήγαινε για λίγο βοήθα και μια χαρά. Πήγα για τρεις μήνες, οι τρεις μήνες έγιναν είκοσι τρία χρόνια και είμαστε ακόμα εδώ, μαζί με τον καπτά Γιάννη τον Σκοπελίτη και το ταξιδεύουμε το καραβάκι.
Ήσουν και στον παλιό Σκοπελίτη καπετάνιε?
Ναι, οκτώ χρόνια στον παλιό. Τον παλιό εγώ τον έδεσα.
Αυτό εδώ καπετάνιε, ποιος το πήρε?
Αυτό, ήταν ένας ελληνοκύπριος Μιχαλακης το επώνυμο, το μικρό του όνομα δεν το θυμάμαι…. Αυτός είχε ένα ξενοδοχείο στον Τάμεση κι έψαχνε ένα παραδοσιακό σκαρί να το κάνει πλωτό εστιατόριο, να βάζει μέσα τους πελάτες του, να γευματίζουν εν πλω, να κάνουν βόλτα και πίσω. Θέλανε να το πάνε στην Κύπρο να του κάνουνε κάποιες δουλείες και μετά, Αγγλία. Του είπα τότε να μας δώσει ένα πόσον, εγώ και δυο άτομα ακόμα να το πάμε, επειδή το ξέραμε το καραβάκι. Δεν ήθελε και το πήγε με δικό του πλήρωμα και κοντέψανε να βρεθούνε στην Λιβύη.
Καπετάνιε έχεις σκεφτεί όταν έρθει η ώρα να βγεις στην σύνταξη, τι θα κάνεις? Τι θα σου λείψει?
Το μόνο που σκέφτομαι είναι, αν αποφασίσω να βγω στην σύνταξη- θα είναι μεγάλο πρόβλημα κατ` αρχήν- ότι δεν έχω πιει ποτέ καφέ, στο σπίτι μου. Ο πρώτος μου καφές είναι στο καράβι είτε δεμένοι είμαστε, είτε δρομολόγιο έχουμε, τι θα κάνω εγώ μετά σε ένα σπίτι που έχω ζήσει μόνο το βράδυ? Εγώ έχω μάθει να βγαίνω έξω, να είμαι με την παρέα μου, να πάω στη Νάξο να βρω φίλους, να ανταλλάξουμε απόψεις, τι να πάω εγώ να κάνω στο σπίτι? Έχω μια πάρα πολύ καλή οικογένεια, έχω έναν γιο και μια κόρη, μια οικογένεια που θα ήθελαν πολλοί να την είχαν. Τι θα πάω να κάνω εγώ εκεί μέσα, τα παιδιά θα λείπουνε, θα είμαι εγώ και η γυναίκα μου. Έχω το βαρκάκι, έχω κι ένα καλό φουσκωτό, εντάξει θα πας μια βόλτα για ψάρεμα και μετά τι θα κάνω… Γι` αυτό λοιπόν έχω κάνει μια πολύ καλή κίνηση. Η κόρη μου ήθελε να γίνει νηπιαγωγός και την <<έψηνα>> κανά δυο χρόνια και της είπα δεν είναι δουλειά αυτή, πήγαινε της λέω να βγάλεις οικονομικά και λογιστική και θα ανοίξουμε ένα λογιστικό γραφείο στο Κουφονήσι που δεν έχει. Μου λέει καλή δουλειά ρε μπαμπά, της λέω καλή δουλειά και για σένα και για μένα. Μου λέει, για σένα γιατί? Της λέω εγώ θ` αναλάβω τις διεκπεραιώσεις για τη Νάξο, φίλους έχω, γνωστούς έχω, αν έχει κανένα απαγορευτικό θα κάθομαι και μια μέρα στη Νάξο… Θα δούμε, αν μας έχει καλά ο Αη- Νικόλας και πάνε όλα καλά και τα καταφέρουμε, όλα καλά.
Με αφορμή την επίσκεψη μας στην Αμοργό και τις μικρές Κυκλάδες και την κουβέντα που είχαμε με τον καπεταν Γιάννη, στο πρόσωπο του θέλουμε να ευχαριστήσουμε φυσικά τον ίδιο άλλα και όλους τους πλοιάρχους που προσεγγίζουν τις μικρές Κυκλάδες, άλλα και όλες τις άγονες γραμμές σε όλη την Ελλάδα όπως τις έχουν ονομάσει κάποιοι, γιατί έτσι τους βολεύει. Γιατί για εμάς τουλάχιστον, δεν είναι άγονες. <<Άγονα>> είναι κάποια μυαλά σε αυτήν την χώρα, γιατί δεν παράγουν ιδέες και δεν έχουν όραμα. Να είσαστε όλοι καλά καπεταναίοι και να συνεχίσετε να δίνετε ζωή σε όλα τα νησιά και ειδικά σε αυτά τα μικρότερα. Να συνεχίσετε να κάνετε το Ε.Κ.Α.Β., τον μανάβη, τον φούρναρη, τον φαρμακοποιό και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κάνεις. Να συνεχίσετε με την ίδια αυταπάρνηση και με τον ίδιο ζήλο, σε πείσμα κάποιων που θέλουν να σας σας κόβουν τις συντάξεις τους μισθούς και τα δικαιώματα. Ακόμα και όταν σας κάνουν << θεούς>> σε μια διάσωση και τρέχουν να βγουν φωτογραφίες μαζί σας, αλλά στην πρώτη στραβή σας περνούν χειροπέδες και σας <<βαφτίζουν>> ενόχους, με νόμους περασμένων δεκαετιών και σας ρίχνουν πρόστιμα επειδή σφύριξε το πλοίο μπαίνοντας στο λιμάνι, είτε γιατί είχε μισό δέκατο του μιλίου παραπάνω ταχύτητα και λοιπά , και λοιπά… Τους προσκαλούμε πάντως να έρθουν παρέα μια βόλτα χειμώνα με καιρό, να πάμε να δουν τα λιμάνια αυτά και τις συνθήκες που επικρατούν και να μας πουν μετά, τι συμπεράσματα έβγαλαν. Συνεχίστε Έλληνες καπεταναίοι και ναυτικοί και να ξέρετε πως, στις δύσκολες στιγμές των συνθηκών που εκτελείτε το λειτούργημα σας, εμείς στεκόμαστε δίπλα σας, γνωρίζουμε τι περνάτε, γιατί έχουμε δει την αγωνία κάποιων από εσάς ζωγραφισμένη στο πρόσωπο σας, όχι από φόβο αλλά από φιλότιμο, για να εξυπηρετήσετε αυτούς τους ανθρώπους που συνεχίζουν να κατοικούν σε αυτούς τους ευλογημένους τόπους. Φιλότιμο λοιπόν, μια λέξη που δεν θα τη βρούμε σε κανένα λεξικό ανά τον κόσμο…μια λέξη καθαρά ελληνική που οι Έλληνες ναυτικοί την κρατούν καλά φυλαγμένη ακόμα στην ψυχή τους. Αυτό το φιλότιμο λοιπόν, δεν μπορεί να το σας πάρει κανείς, κανένας νόμος. Συνεχίστε λοιπόν Έλληνες ναυτικοί, η σκέψη κάποιων από εμάς που <<βλέπουν>> ακόμα την ακτοπλοΐα ρομαντικά, θα είναι πάντα κοντά σας. Ο Άγιος Νικόλας να σας συντροφεύει και όπως το έχουμε ξαναγράψει σε αυτόν εδώ τον χώρο, ο Θεός να σας φυλάει από τους <<καπεταναίους>> του καναπέ.,των forum και των social media !
