Cpt Νίκος Κορρές. Ο Nαξιώτης Πλοίαρχος που με την θέληση, το πείσμα και τον δυναμισμό που τον κατείχε από μικρό, κατάφερε και εξελίχθηκε σε έναν από τους καλύτερους καπετάνιους της ακτοπλοΐας μας. Σήμερα τον συναντάμε να τιθασεύει το Ε-Γ/Ο-Γ ΠΡΕΒΕΛΗΣ, στην άγονη γραμμή της Κασοκαρπαθίας, προσφέροντας τις υπηρεσίες του στους κατοίκους των ακριτικών αυτών νησιών. Το www.ellinikiaktoploia.net συνάντησε τον cpt Νίκο στο πρόσφατο του αφιέρωμα στο πλοίο και συνομίλησε μαζί του.
Καπετάν Νίκο ξεκινώντας την κουβέντα, πες μας δυο λόγια για τα παιδικά σου χρόνια και για την πορεία σου ως ναυτικός.
Εγώ γεννήθηκα στη Νάξο, το σπίτι μου είναι πάνω στην παραλία, στο λιμάνι δίπλα. Για να καταλάβετε πόσο κοντά ήταν, όταν τα πλοία ΕΛΛΗ, ΜΙΑΟΥΛΗΣ, κτλ. κάνανε μανούβρες, τρίζανε τα τζάμια. Και από παιδάκι εγώ άρχιζα και έβλεπα αυτές τις εικόνες. Έφτασα σε σημείο να βλέπω την μανούβρα και να λέω, πως το πλοίο δεν μπήκε καλά σήμερα. Μετά, με είχανε μάθει κάτω στο λιμάνι όλοι οι άνθρωποι. Ερχόταν το ΠΑΡΟΣ και το ΝΑΞΟΣ και με αφήνανε να μπω μέσα. Λέγανε, «άσε δικός μας είναι, είναι ο Νικολάκης». Η γνωριμία μου αυτή με τα πληρώματα, με οδηγεί να βγάλω ναυτικό φυλλάδιο στην Β’ Λυκείου. Αντί να πάω να δουλέψω γκαρσόνι, πηγαίνω και πιάνω σαν Επίκουρος στο ΠΑΡΟΣ. Πάω στην Σύρο, βγάζω το φυλλάδιο μου και το 1981 μπαρκάρω για πρώτη φορά. Τελειώνοντας την Γ’ Λυκείου, πάω στην Σχολή του ΠΡΩΤΕΑ και το 1984 αποφοιτώ σαν Δόκιμος. Οι γονείς μου δεν θέλανε να πάω με τίποτα στην Σχολή Εμποροπλοιάρχων, δεν θέλανε με τίποτα να γίνω καπετάνιος. Και πήγα στα κρυφά. Πήγα σε αυτήν την ιδιωτική σχολή, την τελείωσα κι έτσι βρέθηκαν (οι γονείς μου) προ τετελεσμένων γεγονότων. Έτσι ξεκινάω την καριέρα μου πάλι στο ΠΑΡΟΣ. Κάνω αρχικά 3 μήνες Δόκιμος στο ΠΑΡΟΣ και στην συνέχεια στο ΝΑΞΟΣ. Μετά από εκεί, το 1985 φεύγω και πάω στου Κουμάνταρου, σε ένα φορτηγό το ΧΡΙΣΤΙΚΑ Κ. για να δω πως είναι η ζωή στα φορτηγά. Εκεί έκατσα 7 μήνες. Ξεμπαρκάροντας από εκεί ήταν τόσοι ευχαριστημένοι από εμένα, που μου πρότειναν να μείνω και να συνεχίσω σαν Ανθυποπλοίαρχος. Μάλιστα, όταν με φώναξε στο γραφείο του ο Αρχιπλοίαρχος τότε ο κ. Καμουσανάκης – που στο γραφείο του έμπαιναν μόνο καπετάνιοι – μου ανέφερε, «Μικρέ τα πήγες πολύ καλά, εμείς θέλουμε στελέχη στην εταιρία μας και εάν μείνεις εδώ θα φτάσεις και σε καρέκλα». Το μυαλό μου όμως εμένα ήταν αλλού τότε. Τους χαιρέτησα και έφυγα. Με ξαναφωνάξανε, αλλά εγώ δεν πήγα. Το μυαλό μου εμένα ήταν στον Πειραιά, εδώ στην πιάτσα. Συνεχίζοντας την πορεία μου, παίρνω τον βαθμό του Ανθυποπλοιάρχου και κάνω το στρατιωτικό μου. Από εκεί, μπαρκάρω ως ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΚΤΟΠΛΟΙΑ στο ΑΡΓΟΣΤΟΛΙ το μετέπειτα ΠΑΝΑΓΙΑ ΧΟΖΟΒΙΩΤΙΣΣΑ. Τα δρομολόγια ήταν, Κέρκυρα-Ηγουμενίτσα και μετέπειτα Αργοστόλι-Πατρα- Σάμη –Θιάκι και Κυλλήνη-Αργοστόλι. Μετά πηγαίνω στο ΣΧΟΙΝΟΥΣΑ το πρώην ΕΛΛΗ, μέχρι που διαλύεται η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΚΤΟΠΛΟΙΑ το 1989. Εδώ αρχίζει η μεγάλη οδύσσεια για μένα. Δυόμισι χρόνια εκτός επαγγέλματος. Ο λόγος είναι απλός. Όταν έγινε η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΚΤΟΠΛΟΙΑ, τα πληρώματα που παίρνανε ανήκαν όλα στην κλαδική. Εγώ δεν ήμουν στην κλαδική κι έτσι δεν με παίρνανε. Γνωριμίες δεν είχα με κανέναν. Τελικά, μπαίνω στο ΑΡΓΟΣΤΟΛΙ με την βοήθεια του καπετάν Νίκου του Κατσούρη, που γνώριζε ο πατέρας μου. Του λέει ο πατέρας μου, «αμαρτία θα είναι να μην τον πάρετε στο πλοίο» κι έτσι με πήρανε και με στείλανε Κέρκυρα-Ηγουμενίτσα μιας και είχαν βγει όλοι οι Κεφαλλονίτες από μέσα και έτσι υπήρχανε θέσεις. Όταν το πλοίο γύρισε στην Πάτρα πολεμούσανε να με βγάλουνε έξω, αλλά δεν τα καταφέρανε. Συνέχισα στο ΣΧΟΙΝΟΥΣΑ και όταν διαλύθηκε η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΚΤΟΠΛΟΙΑ, μου είχε πει ο καπετάν Νίκος ο Κατσούρης πως θα με βάλει στο ΠΑΡΟΣ. Ξεκινώντας το ΠΑΡΟΣ δυστυχώς δεν κατάφερα να μπω μέσα, γιατί οι θέσεις είχαν πιαστεί από άλλους κι εγώ που δεν είχα μέσον είχα μείνει απέξω. Μια ότι δεν ήμουν στην κλαδική, μια ότι δεν ανήκα στους Κυκλαδίτες, με οδηγούσε να βρίσκω όλες τις πόρτες κλεισμένες. Καμία αίτηση μου δεν προχώρησε, γιατί δεν ήξερα κανέναν. Πήγαινα με το φυλλαδιάκι μου και με τα προσόντα μου και αυτό δεν αρκούσε. Προωθούσανε άλλους και εγώ έμενα πίσω. Εγώ όμως είχα οικογένεια, είχα παιδί και έπρεπε να ζήσω. Έτσι ξεκίνησα να δουλεύω φανοποιός στην Άνω Κυψέλη και ελαιοχρωματιστής επί δυόμισι χρόνια. Η απογοήτευση ήταν μεγάλη για το ναυτικό επάγγελμα, αφού δεν ήθελα να δω βαπόρι στα μάτια μου. Γιατί ήξερα ότι το θέλω, ότι το αγαπάω, ότι το έχω και δεν με αφήνουν. Να βλέπω μεταγενέστερους από εμένα να γίνονται Υποπλοίαρχοι και Ύπαρχοι και εγώ να μένω Ανθυποπλοίαρχος.
Για καλή μου τύχη, βρίσκω μία τρύπα στο ΙΟΥΛΙΣ ΚΕΑΣ του Γούτου και πάω εκεί. Ήτανε Απρίλιος του 1991.Το βαπόρι ξεκινάει για 4 μήνες, παθαίνει ζημιά και ξαναδένουμε. Όταν ξαναξεκινάει το ΙΟΥΛΙΣ ΚΕΑΣ, με βλέπει ο Γούτος και λέει «αυτός είναι καλός». Στην συνέχεια, ακολουθούν το ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ στο οποίο πιάνω Υποπλοίαρχος χωρίς δίπλωμα και το ΜΥΡΙΝΑ ΕΞΠΡΕΣ. Όμως για μένα αυτό δεν αρκεί. Πρέπει να προχωρήσω περισσότερο. Και έτσι συνεχίζω την καριέρα μου στην ΔΑΝΕ SEA LINES το 1995, έχοντας πάρει το πτυχίο του Υποπλοιάρχου. Πρώτο μου πλοίο εκεί το ΙΑΛΥΣΣΟΣ. Εκεί κάθομαι έξι μήνες. Όταν ο Πλοίαρχος του ΙΑΛΥΣΣΟΣ ο cpt Νίκος ο Καζώνης μετατίθεται στο ΡΟΔΟΣ, ζητάει να με πάρει μαζί γιατί ένοιωθε ασφάλεια μαζί μου. Δυστυχώς, τότε είναι που αρχίζουν και τα οικονομικά προβλήματα της ΔΑΝΕ SEA LINES. Εκείνη την εποχή είναι που γνωρίζω κάτω στο λιμάνι τον cpt Σπύρο τον Θηραίο σε μία έξοδο μου μαζί με τον cpt Στέλιο τον Περιστεράκη. Στην συνάντηση μας αυτή, μου εξομολογείται πως θέλει Υποπλοίαρχο. Του λέω έρχομαι. Κι εκείνη την στιγμή, κλείνω την δουλειά, όπως ήμουνα με την στολή. Την πρόσληψη μου την ανακοινώνει ο cpt Σπύρος στο γραφείο. Τελικά, μπαίνω στο ΕΞΠΡΕΣ ΑΠΟΛΛΩΝ για 19 μήνες με τον cpt Σπύρο. Εκεί αρχίζω και παίρνω το βαπόρι επάνω μου. Στην αρχή με άφηνε και το έβγαζα από τα λιμάνια, κι έπειτα του έκανα και τις μανούβρες. Ο καιρός περνάει και όταν γίνεται η κοινοπραξία της ΔΑΝΕ SEA LINES με την ANEK LINES, αρχίζουν και με ζητάνε να πάω πίσω. Χαρακτηριστικά, είχε έρθει στον ΑΠΟΛΛΩΝΑ o καπετάν Μιχάλης ο Μισσός, ο Πλοίαρχος του ΙΑΛΥΣΣΟΣ και με παρακαλούσε να πάω εκεί. Τηλεφωνήματα από τον Αρχιπλοίαρχο της ΔΑΝΕ SEA LINES, τον Γιάννη τον Τσούρα να γυρίσω πίσω. Η υπόσχεση όμως που είχα δώσει στον Αρχιπλοίαρχο, πως άμα πάνε καλά τα πράγματα στην ΔΑΝΕ SEA LINES θα ξαναγύριζα πίσω, με οδηγεί στο ΙΑΛΥΣΣΟΣ σαν Υποπλοίαρχος. Από την άλλη όμως, με είχανε προτείνει στον Αγαπητό σαν Ύπαρχο κι εγώ δεν το ήξερα και το μαθαίνω εκ των υστέρων. Γι’ αυτό το λόγο για να μην τον αθετήσω, χάνω την Υπαρχία. Με ξαναζητάνε από τον Αγαπητό να πάω σαν Ύπαρχος, αλλά δεν με αφήνει ο cpt Μιχάλης ο Μισσός. Το ΙΑΛΥΣΣΟΣ τον καιρό που ήμουν Υποπλοίαρχος έκανε μία γραμμή μέχρι την Αλεξανδρούπολη, συνδυάζοντας και την άγονη γραμμή των Δωδεκανήσων. Σε μια χρονική στιγμή που έπρεπε να πάω στο ΠΑΤΜΟΣ, με ζητάνε από το γραφείο και μου λένε, πως πρέπει να πας δίπλα στον Πλοίαρχο του ΙΑΛΥΣΣΟΣ που είναι καινούργιος και να τον βοηθήσεις που ξέρεις το βαπόρι. Έτσι, πάω δίπλα του σαν Ύπαρχος και συνεχίζουμε το βαπόρι. Χαρακτηριστικά μου λένε, «πιασε τον ταύρο από τα κέρατα και προχώρα». Είναι η ευκαιρία της ζωής σου. Μετά από εκεί, ξεμπαρκάρω παίρνω το δίπλωμα του καπετάνιου και πάω για τρεισήμισι χρόνια στο ΡΟΔΟΣ, ως Ύπαρχος. Εδώ θα ήθελα να πω, πως όταν πήρα το δίπλωμα του καπετάνιου, με ζητάνε από την HELLENIC SEAWAYS να πάω να πιάσω στον Απόλλωνα σαν Ύπαρχος στην αρχή και μετά σαν καπετάνιος. Κλείνουμε την συμφωνία να μπω μέσα και σε μία εβδομάδα να ξεκινήσουμε δρομολόγια. Την ίδια στιγμή με φωνάζουν πίσω από το ΡΟΔΟΣ, διότι ήταν παραμονές Πάσχα και θα ξαναξεκίναγε το βαπόρι. Μου λένε, θα μείνεις για μία εβδομάδα και τελικά έμεινα για τρεισήμισι χρόνια. Ο άνθρωπος τότε που πήγε στον Απόλλωνα σαν Ύπαρχος και έγινε μετέπειτα Πλοίαρχος, ήταν ο σημερινός Πλοίαρχος του ΦΟΙΒΟΥ, ο cpt Σωτήρης ο Γκλιάτης. Από τότε ο cpt Σπύρος ο Θηραίος με κυνηγάει, γιατί σε 2 ευκαιρίες που μου δόθηκαν να εξελιχθώ, εγώ προτίμησα να κάνω κάτι άλλο. Δεν μετάνιωσα όμως, γιατί λέω κάθε εμπόδιο για καλό.
Το 2003 όμως ο κόμπος είχε φτάσει στο χτένι και έπρεπε να δώ τι θα γίνει. Αφού δεν υπήρχε θέση, μεταπηδώ στην ΧΑΛΚΗΔΩΝ πραγματοποιώντας δρομολόγια σαν Πλοίαρχος από Τεργέστη για Δυρράχιο. Εκεί έκατσα μέχρι τον Ιούλιο του 2007 περνώντας από όλα τα πλοία της ΧΑΛΚΗΔΩΝ, το ΦΙΛΙΠΠΟΣ, το RAVENNA, το GRECIA και το VENEZIA. Οι άνθρωποι της ΧΑΛΚΗΔΩΝ μάλιστα πρότειναν τότε – επειδή ήξερα όλα τα βαπόρια – να κάθομαι σε καθένα από αυτά 2 μήνες να περνάνε τις επιθεωρήσεις και τα survey και το υπόλοιπο χρονικό διάστημα να κάθομαι στο γραφείο. Αλλά εγώ δεν δέχτηκα, ήθελα να επιστρέψω στον Πειραιά. Το όνειρο μου ήταν ο Πειραιάς. Τέλος.
Έτσι, ξαναγυρίζω στο ΜΥΡΙΝΑ ΕΞΠΡΕΣ του Γούτου και κάνουμε δρομολόγια μεταξύ Λαυρίου και Κύθνου. Πουλιέται το ΜΥΡΙΝΑ και ξεμένω από δουλειά. Με ξαναφωνάζουν από την ΧΑΛΚΗΔΩΝ, αλλά εγώ δεν πάω. Και μπαίνω τότε στην SAOS FERRIES, με το ΠΑΝΑΓΙΑ ΚΡΗΜΝΙΩΤΙΣΣΑ. Το δρομολόγιο ήταν, ΠΑΡΟΣ-ΝΑΞΟΣ-ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ-ΗΡΑΚΛΕΙΟ-ΚΑΡΠΑΘΟΣ-ΡΟΔΟΣ. Εκεί μένω μέχρι την στιγμή που με βλέπει ο Μανούσης και μου λέει, «εσύ θα ξεκινήσεις το ΕΞΠΡΕΣ ΛΗΜΝΟΣ», πρώην ΕΞΠΡΕΣ ΑΘΗΝΑ. Κάναμε δρομολόγια σε όλο το Βόρειο Αιγαίο, μέχρι που έδεσε και παροπλίστηκε. Πια με ξέρανε στον Πειραιά κι έτσι έρχεται η εποχή της ANEK LINES. Μαθαίνω ότι ζητάνε δύο καπεταναίους κι έτσι πηγαίνω στο γραφείο των πληρωμάτων να δω τον cpt Σταύρο τον Αγγελιδάκη χωρίς ραντεβού, χωρίς τίποτα. Του δείχνω τα φυλλάδια μου και αρχίζει να με ρωτάει αν έχω κάνει Κασοκαρπαθία και Δωδεκάνησα. Του λέω ναι και μου λέει πήγαινε και κάνε μία αίτηση. Στην ένταξη μου στην ANEK LINES, με βοηθάει ο cpt Αχιλλέας ο Ταρλάμης, ο οποίος λέει τα καλύτερα λόγια στον cpt Σταύρο. Έτσι, τέλος του 2008 ξεκινάω στην ANEK LINES και αρχές του 2009 πηγαίνω στο ΙΕΡΑΠΕΤΡΑ Λ. για να ξεκινήσουμε την επισκευή του. Και από τότε είμαι σε αυτήν την εταιρία. Με το ΙΕΡΑΠΕΤΡΑ Λ. πήγαμε Βόρειο Αιγαίο, Κασοκαρπαθία, Δωδεκάνησα. Με το ΑΡΤΕΜΙΣ, όπου κάθισα για 2 μήνες για την άδεια του cpt Στέλιου του Περιστεράκη που κάναμε τα ενδοκυκλαδικά και με το ΠΡΕΒΕΛΗΣ που κάνουμε αυτό το δρομολόγιο.
Σε όλη αυτή την πορεία σου, πια άτομα έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στην σταδιοδρομία σου και σε βοηθήσανε ώστε, να βρεθείς εδώ όπου βρίσκεσαι σήμερα?
Στην αρχή, ήταν ο συγχωρεμένος ο cpt Νίκος ο Κατσούρης, αρχικαπετάνιος στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΚΤΟΠΛΟΙΑ. Με ήξερε από την ANE ΝΑΞΟΥ και με πήρε μέσα. Μετά, ήταν ο Γιώργος ο Γούτος ο οποίος χωρίς να με ξέρει, με πήρε στην εταιρία και με έκανε μέχρι και Υποπλοίαρχο. Την περίοδο αυτή, με βοήθησε και ο cpt Γιαννούλης ο Χαζάπης ο οποίος μίλησε και αυτός. Στην συνέχεια, ο cpt Σπύρος ο Θηραίος, τον οποίο θεωρώ σαν πατέρα μου. Με βοήθησε πάρα πολύ και μιλάμε ακόμα και τώρα. Στην ΔΑΝΕ SEA LINES, με βοήθησε ο cpt Γιάννης ο Τσούρας ο οποίος μου εμπιστεύτηκε το ΙΑΛΥΣΣΟΣ, ένα δύσκολο στην κυριολεξία βαπόρι, μονοτίμονο, εξωστρεφές, να μπαίνουμε σε λιμάνια άθλια. Στην ANEK LINES, ο cpt Σταύρος ο Αγγελιδάκης, ο οποίος με εμπιστεύτηκε τότε και συνεχίζει να με εμπιστεύεται. Τέλος, ο cpt Αχιλλέας ο Ταρλάμης, ο οποίος με πρότεινε ανεπιφύλακτα.
Στην συζήτηση που κάνουμε, βλέπουμε να σε διακατέχει μια αποφασιστικότητα και μία φιλοδοξία. Παρ’ όλα αυτά, είναι κάτι που να σου έχει μείνει σαν ανεκπλήρωτο όνειρο?
Ναι, έχω και με αυτό θα πεθάνω. Ήθελα να είμαι πίσω στο 1995, στην γραμμή της Παροναξίας με ένα τέτοιο βαπόρι όπως το ΠΡΕΒΕΛΗΣ. Είναι αρρώστια και όνειρο ανεκπλήρωτο μέχρι τώρα.
Στο ταξίδι μας μαζί σου με το ΙΕΡΑΠΕΤΡΑ Λ. αλλά και με το ΠΡΕΒΕΛΗΣ, είδαμε πως έχεις δίπλα σου άτομα που θα τα εμπιστευτείς και θα σε βγάλουν ασπροπρόσωπο την δύσκολη στιγμή. Τους νέους ναυτικούς, τους βλέπεις να αγαπάνε το ναυτικό επάγγελμα?
Έχει καλά παιδιά και το αγαπάνε αυτό που κάνουνε. Όπως είδατε και οι ίδιοι, όλα τα παιδιά που έχω τώρα δίπλα μου είναι της άγονης. Είμαστε όλοι μια ομάδα. Θα κάνω εγώ ένα λάθος, θα μου το προλάβει ο άλλος. Εγώ τον άλλον στην γέφυρα δεν τον θέλω εκτελεστικό όργανο, τον θέλω να με βοηθάει και να τον βοηθάω. Τον θέλω μέσα στην μανούβρα, γιατί αυτός μεθαύριο θα γίνει καπετάνιος και θα πρέπει να συνεχίσει το επάγγελμα. Και το βαπόρι το δίνω. Όπως μου το έδινε εμένα ο cpt Σπύρος ο Θηραίος, έτσι το δίνω και εγώ. Είναι θέμα χημείας. Πρέπει να υπάρχει συνεργασία και σεβασμός.
Η συμβουλή που θα έδινες στα νέα παιδιά?
Να αγαπάνε αυτό που κάνουνε. Να μην το βλέπουνε σαν βιοποριστικό επάγγελμα. Εμείς οι ναυτικοί εκτελούμε λειτούργημα. Ερχόμαστε face to face με τον νησιώτη. Όταν σφυρίζει το πλοίο μπαίνοντας στην Κάσο, οι κάτοικοι που βρίσκονται στο λιμάνι μας χαιρετάνε κορνάροντας και ανάβοντας τα alarm. Θα πρέπει σε αυτόν τον άνθρωπο να είσαι δίπλα του και να του συμπαραστέκεσαι όπως σου συμπαραστέκεται και αυτός. Το ζήτημα είναι, να είσαι Καπετάνιος και όχι να το παίζεις.
Με αφορμή τις βραβεύσεις που γίνονται τώρα τελευταία – τιμώντας εσάς τους ναυτικούς, όπως π.χ. η βράβευση του ΕΞΠΡΕΣ ΣΚΟΠΕΛΙΤΗ – θα ήθελες το γεγονός αυτό, να είναι ένα μήνυμα προς κάποιους που σας μάχονται?
Ναι, θα ήθελα να είναι, γιατί συγκεκριμένα έτυχε να είμαι δίπλα σε αυτό το καραβάκι και το είδα να χάνεται μέσα στα κύματα, πραγματοποιώντας το δρομολόγιο του, για να εξυπηρετήσει τους κατοίκους των Μικρών Κυκλάδων. Και είδα τον καπετάνιο του μετά από όλη αυτή την μάχη, να βγαίνει στην στεριά στην Νάξο και να είναι χαρούμενος και να χαιρετάει όλο τον κόσμο. Ένας απλός άνθρωπος χωρίς την 8άρα την στολή, που αγαπάει αυτό που κάνει και αξίζει να βραβευτεί.
Τώρα τελευταία βλέπουμε αρκετούς ναυτικούς με καταγωγή από το όμορφο νησί της Νάξου, να εξελίσσονται και να γίνονται καπετάνιοι, είναι τυχαίο αυτό το γεγονός για ένα νησί που δεν κατ’ εξοχήν ναυτικό, όπως η Άνδρος, η Χίος, οι Οινούσσες?
Η Νάξος πράγματι δεν έχει παράδοση σε αυτό το επάγγελμα. Ξεκινώντας από την προηγούμενη γενιά από εμένα, έχουν βγει αξιόλογοι καπετάνιοι. Γιάννης Ζαζάνης, Βασίλης Γεροντάκης, Στέλιος Περιστεράκης, Γιώργος και Κυριάκος Χωριανόπουλος. Όλοι τους αξιόλογοι Πλοίαρχοι και πολλοί καλοί άνθρωποι.
Το μέλλον της ακτοπλοΐας, πως το βλέπεις?
Για εμάς τους Έλληνες δεν υπάρχει μέλλον. Δύσκολα τα πράγματα. Έχουν αρχίσει και μπαίνουν οι ξένοι. Παραδοσιακές ακτοπλοϊκές εταιρίες έχουν αρχίσει και σβήνουν. Οι νοικοκυραίοι καραβοκύρηδες τελειώσανε.
Τα media βοηθάνε εσάς τους ναυτικούς?
Ορισμένες φορές κάνουν καλό, ορισμένες κακό. Αναλόγως τι θέλουν να προωθήσουν και να πουλήσουν. Εκείνο που με ενοχλεί, είναι ότι όλοι το παίζουν ειδήμονες όσον αφορά το ναυτικό επάγγελμα. Η ικανοποίηση τους είναι να δούνε ένα καπετάνιο με χειροπέδες, σε αντίθεση με τα υπόλοιπα επαγγέλματα όπως π.χ. του πιλότου που όταν γίνει κάποιο συμβάν, τον κάνουν ήρωα.
Όταν βγεις με το καλό στην σύνταξη, με τι θ’ ασχοληθείς?
Ήδη έχω στην Νάξο το σκαφάκι μου που είναι 6 μέτρα, πλήρως εξοπλισμένο για ψάρεμα και ένα ιστιοπλοϊκό 8,5 μέτρα για να γυρίζω στα νησιά. Όταν έρθει με το καλό εκείνη η ώρα θα δούμε…..Βαπόρια πάντως δεν θα θέλω να βλέπω, μετά την σύνταξη. Θα μου κάνουν κακό. Θα τα βλέπω και θα θέλω να ξαναμπώ πάλι μέσα….
Με ποιο πλοίο είσαι περισσότερο συναισθηματικά δεμένος?
Με το ΡΟΔΟΣ. Μάλιστα ήθελα να το καπετανέψω, αλλά δεν πρόλαβα…
Κάποιο άλλο που θα ήθελες να το καπετανέψεις?
Το ΑΡΙΑΔΝΗ. Αυτό το βαπόρι το ζηλεύω.
Αγαπημένη σου γραμμή?
Αγαπημένη μου γραμμή ήταν και θα είναι, η γραμμή Πάτμος-Λειψοί-Κάλυμνος-Κως –Ρόδος.
Υπάρχει κάποιο περιστατικό που να σου έχει μείνει χαραγμένο στην μνήμη σου?
Υπάρχουν πολλά, αλλά ένα ήταν τότε που ήμουν στην ΧΑΛΚΗΔΩΝ. Τότε δεν υπήρχαν απαγορευτικά στην γραμμή Δυρράχιο-Τεργέστη κι εμείς με το GRECIA ταξιδεύαμε με θάλασσα. Δεν έμεινε τίποτα. Είχαμε πάθει ζημιές. Σπάσανε τα φώτα στην πλώρη, φύγανε ξύλα από τις βαρδιόλες. Θυμάμαι είχα κατέβει στην καμπίνα μου και έψαχνα να δω την φωτογραφία του παιδιού μου.
Θα ήθελες να συμπληρώσεις κάτι, κλείνοντας την κουβέντα μας αυτή?
Γενικότερα από την ζωή μου είμαι ικανοποιημένος. Μπορεί να μην κατάφερα πάρα πολλά, αλλά με αυτά που κατάφερα, πέτυχα κάποιους στόχους που είχα βάλει. Ήθελα να γίνω καπετάνιος από μικρός, το κατάφερα. Με πείσμα και με θέληση, το κατάφερα. Στα δυόμισι εκείνα χρόνια κλονίστηκα, αλλά δεν το έβαλα κάτω. Αναγνωρίστηκα έστω και αργά, από τον κόσμο. Και τον δύσκολο αυτό δρόμο, τον άνοιξα μόνος. Έχω κλάψει και δεν ντρέπομαι να το πω. Ακόμα και τώρα να μου λέγανε τι θα ήθελες να γίνεις, εγώ θα τους έλεγα καπετάνιος με την ίδια νοοτροπία. Κοιτάμε την δουλειά μας και τίποτα άλλο.
Κλείνοντας, θα ήθελα να ευχαριστήσω την οικογένεια μου που στάθηκε δίπλα μου όλα αυτά τα χρόνια και ιδιαίτερα τους γονείς μου, που μου συμπαρασταθήκανε τις δύσκολες στιγμές. Επίσης, θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους τους κατοίκους των νησιών που όλα αυτά τα χρόνια εξυπηρετήσαμε και οι οποίοι συνεχίζουν να με αγαπάνε και να κρατάμε επαφές μεταξύ μας. Σας ευχαριστώ πολύ.
