Ήταν 7 Νοεμβρίου του 1975, όταν το πλοίο «ΑΡΙΩΝ» πραγματοποιούσε το παρθενικό του ταξίδι προς τη Μυτιλήνη, παραμονή του εορτασμού της απελευθέρωσης της. Πλησιάζοντας το λιμάνι, ο πλοίαρχος του Γιάννης Καλδής έριξε δύο φωτοβολίδες, αναγγέλλοντας με αυτόν τον τρόπο την άφιξη του πλοίου στους κατοίκους της πόλης. Το «ΑΡΙΩΝ» ήταν το δεύτερο πλοίο της ΝΕΛ, μετά το θρυλικό «ΣΑΠΦΩ» και μάλιστα πολλοί ήταν εκείνοι που το διαφήμιζαν τότε ως ακόμα καλύτερο και ίσως το πλέον σύγχρονο της ελληνικής ακτοπλοΐας εκείνη την εποχή. «Αυτό το πλοίο δεν ανήκει σε εφοπλιστή ή σε κάποια εφοπλιστική εταιρεία. Ανήκει στους κατοίκους ενός ολόκληρου νησιού, της Μυτιλήνης…» ανέφερε στο ρεπορτάζ της η ΕΡΤ, όπως μπορεί κάποιος να δει και να ακούσει μέσα από το τεράστιο ιστορικό της αρχείο.
Οι κάτοικοι του νησιού είχαν ενισχύσει με τις οικονομίες τους τη Ναυτιλιακή Εταιρεία για την αγορά του πλοίου από το Ισραήλ. Με συνολικό κόστος 2,95 εκ. δολάρια, χρειάστηκε ωστόσο να ληφθεί δάνειο ύψους 1,475 εκ. δολαρίων. Το πλοίο ναυπηγήθηκε στην Αγγλία το 1965 και καθελκύστηκε το Μάιο εκείνης της χρονιάς. Μέχρι το 1967 εκτελούσε δρομολόγια στη Χάιφα ως «NILI».
Ακολούθως μετονομάστηκε σε «HELSINKI EXPRESS», εκτελώντας για ένα χρόνο δρομολόγια στη Βαλτική και για μια τριετία, ως το 1969, πραγματοποιούσε κρουαζιέρες ως «JAMAICA QUEEN», πριν επιστρέψει στη Μεσόγειο ξανά ως «NILI» για μια εξαετία (1969 – 1975). Τότε αγοράστηκε από τη Ναυτιλιακή Εταιρεία Λέσβου και πήρε το όνομα «ΑΡΙΩΝ» πλέοντας στα νερά του Αιγαίου και ανοίγοντας νέους ακτοπλοϊκούς δρόμους συνδέοντας την Ελλάδα με την Κύπρο και το Ισραήλ.
Πραγματική πολυτέλεια
Όσοι πρόλαβαν να ταξιδέψουν με το μήκους 137 μέτρων σκαρί, που είχε τη δυνατότητα να αναπτύσσει ταχύτητα 20 κόμβων, χάρη στην εντυπωσιακή για την εποχή ιπποδύναμή του με τις δύο ντιζελομηχανές των 11.000hp, μεταφέροντας 1.000 επιβάτες και πάνω από 120 οχήματα, δήλωναν ενθουσιασμένοι από την πολυτέλεια του. Δεν ήταν μόνο τα μεγάλα σαλόνια, η πισίνα ή το night club που λειτουργούσε στη διάρκεια των ταξιδιών του, αλλά κυρίως οι άνετες δίκλινες καμπίνες του που διέθεταν μέχρι και μπάνιο, μετατρέποντας το ταξίδι 14 περίπου ωρών από τη Μυτιλήνη προς τον Πειραιά, με ενδιάμεσο σταθμό στη Χίο, σε πραγματική απόλαυση. Η ΝΕΛ εξάλλου χρησιμοποιούσε ως σλόγκαν την εποχή εκείνη, για να περιγράψει το πλοίο, το χαρακτηρισμό του ως «The Floating Hotel», δηλαδή ένα ξενοδοχείο που επιπλέει.
Η εποχή της δρομολόγησής του σηματοδότησε τις χρυσές μέρες της Ναυτιλιακής Εταιρείας Λέσβου, μιας εταιρείας λαϊκής βάσης, που είχε αρχίσει να δίνει τα διαπιστευτήριά της με το «ΣΑΠΦΩ» και ανέβαζε πολύ ψηλά τον πήχη των προσδοκιών για κάθε άλλη αντίστοιχη αγορά στο μέλλον. Η ΝΕΛ συνέδεε τη Μυτιλήνη με Χίο, Πειραιά, Θεσσαλονίκη. Ωστόσο, οι άνθρωποι της ήθελαν να «εξερευνήσουν» νέες συνδέσεις και το έκαναν πράξη με τη γραμμή Πειραιάς – Ρόδος – Λεμεσός – Χάιφα, ενώνοντας έτσι ακτοπλοϊκά την Ελλάδα με την Κύπρο και το Ισραήλ.
Δες ΕΔΩ το σχετικό τηλεοπτικό ρεπορτάζ από το αρχείο της ΕΡΤ στις 7/11/1975
Το μοιραίο πρωινό
Οι ένδοξες ημέρες του πλοίου «ΑΡΙΩΝ» έμελλε να σταματήσουν απότομα το πρωινό της 20ής Δεκεμβρίου, στα ανοικτά του Ισραήλ, λίγο έξω από το λιμάνι της Χάιφα, όταν δέχτηκε τρομοκρατική επίθεση, τα κίνητρα της οποίας δεν διαλευκάνθηκαν ποτέ. Καμία απόδοση ευθυνών σε συγκεκριμένη οργάνωση ή άτομα, καμία απόδοση δικαιοσύνης. Η επίθεση ήταν θανατηφόρα, αφού από την έκρηξη βόμβας σκοτώθηκε ακαριαία ο κελευστής του Λιμενικού Σώματος, Σταύρος Γκούμας.
Η πλέον κυρίαρχη άποψη ως σήμερα υποστηρίζει πως το «ΑΡΙΩΝ» ανατινάχθηκε από μέλη της ισραηλινής μυστικής υπηρεσία Μοσάντ, σε αντίποινα για τη μεταφορά μέσω αυτού βοήθειας προς τους Παλαιστινίους, από τη μόλις δύο μηνών νεοεκλεγείσα «Κυβέρνηση της Αλλαγής», με πρωθυπουργό τον Ανδρέα Παπανδρέου.
Η βόμβα εξερράγη στα χέρια του κελευστή, που σκοτώθηκε ακαριαία. Το πλήρωμα του πλοίου κατόρθωσε να προσεγγίσει το λιμάνι της Χάιφα, παρότι είχε ξεσπάσει φωτιά στο εσωτερικό του, αποβιβάζοντας όλους τους επιβάτες του. Ωστόσο τα πυροσβεστικά μέσα δεν κατόρθωσαν ποτέ να θέσουν υπό έλεγχο την πυρκαγιά, με αποτέλεσμα το πλοίο να καεί ολοσχερώς και να καταστραφεί. Με τη φωτιά να σβήνει μόνη της, το «ΑΡΙΩΝ» έμεινε για σχεδόν τρία χρόνια αγκυροβολημένο στο Ισραήλ, πριν ρυμουλκηθεί στην Ελλάδα, όπου βρήκε απάγκιο στην ντάνα της Ελευσίνας. Η μοίρα του ήταν προδιαγεγραμμένη και λίγο αργότερα πουλήθηκε για σκραπ, με το κιλό δηλαδή για παλιοσίδερα.
Ο αντικαταστάτης του
Η ΝΕΛ προέβη στην αγορά του «ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ», σε μια προσπάθεια να το αντικαταστήσει, αλλά παρότι το νέο της πλοίο δεν στερούνταν ευρυχωρίας και πολυτέλειας, δεν κατόρθωσε ποτέ να «στεριώσει» στις θάλασσες του Αιγαίου. Η εταιρεία το δρομολόγησε ελάχιστα στη γραμμή Χίου-Μυτιλήνης, προτιμώντας να εκτελεί δρομολόγια στη Ρόδο και στη Λεμεσό ως το 1985.
Πάντως, το «ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ» πρόλαβε να πρωταγωνιστήσει σε μια ιδιαίτερη επιχείρηση, το 1983, όταν μαζί με άλλα δύο ελληνικά πλοία το «ΝΑΞΟΣ» και το «ΒΕΡΓΙΝΑ», συμμετείχε στην εκκένωση του Λιβάνου από τους μαχητές της PLO, της οργάνωσης για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης, μεταφέροντάς τους μαζί με τον Γιασέρ Αραφάτ στην Τυνησία. Οι Ισραηλινοί, στην προσπάθεια τους να καταστρέψουν την PLO, είχαν εξαπολύσει από τον Ιούνιο του 1982 μια σαρωτική εισβολή, που εξελίχτηκε σε πραγματικό πόλεμο.
